27e Etappe
Belvert - Vught (9,5 km)

dinsdag   16 augustus 2011

Lange, rechte wegen ...

Lange, rechte wegen zijn saai om te lopen, zeker (zoals op de linkerfoto) zandpaden tussen maïsvelden of ( rechts) boswegen waar geen einde aan lijkt te komen. Op den duur beginnen trouwens alle bossen op elkaar te lijken. Geen wonder dat men af en toe de handen in de lucht gooit wanneer eindelijk het einde van zo'n pad nadert. Men heeft minutenlang het eindpunt van zo'n weg in het oog en het duurt "urenlang" (in de beleving) voordat men dat eindpunt bereikt!

De oplossing voor dit probleem???
Niet op het eindpunt van zo'n weg concentreren, maar goed om je heen kijken. Er valt (buiten de mais en de bomen!) van alles te zien, als men er oog voor heeft en er vragen bij stelt!

Een voorbeeld:
We waren nog geen 5 minuten onderweg, lopen over de Belvertseweg en slaan een zandweg in die ons wegleidt van het autoverkeer. Op de hoek van deze twee wegen valt ons oog op een gedenksteen, of eigenlijk een gedenktegel:

Een noodlottig ongeval maakte hier een einde aan het mooie leven
van een fantastische moeder, geweldige vrouw en wereldkampioen marathon

MIEKE PULLEN
14-07-1957      + 28-01-2003

Wereldkampioen Marathon 14-07-2001

Lieve Mieke, we zullen je nooit vergeten

Gedachten en overpeinzingen spelen door ons hoofd:
"Goh ... wereldkampioen marathon? Eigenlijk nooit iets over gehoord in het nieuws!  Als - min of meer - sportgeïnteresseerde zou ik dit toch eigenlijk moeten weten?! Op haar 44e verjaardag in 2001 wereldkampioene geworden! Welk verhaal en welk leed zou hier achter zitten? Wat zou hier gebeurd zijn dat men er een gedenktegel plaatst???"

Het antwoord op die vraag volgt hier: het verhaal van Mieke Pullen! (klik)

Koeien mogen elke keer weer op onze interesse rekenen. Vooral mijn wandelpartner onderbreekt telkens weer het wandeltempo en zoekt allerlei camerastandpunten met als doel dé foto te maken, die straks ter inspiratie kan dienen om daar nog eens een fantastisch schilderij van te maken.
Alleen ...  erg origineel is het niet, wordt meteen opgemerkt aangezien koeien door schilders al zo vaak als model gebruikt zijn. Dit laat de gedachte opkomen om iets met de kleur te doen: een koe een zodanige andere kleur te geven dat men er wel een koe in herkent, maar niet qua kleur! Maar dit blijkt vooralsnog moeilijk uit te voeren, de juiste inspiratie daartoe is voorlopig nog niet voorhanden. Dit idee moet nog rijpen ....

... maar even later worden we op onze wenken bediend, dacht ik. Daar liggen twee witte koeien in de wei. Witte koeien, ik wist niet eens dat die bestonden! "Het zijn er wel wat weinig, maar zijn deze niet makkelijk te schilderen??", is de vraag die ik opwerp! "Je wordt niet afgeleid door gekleurde vlekken en daardoor misschien makkelijker met aparte kleurtjes in te vullen?!"

Helaas wordt dit als een niet zo snuggere opmerking gezien en zeker als ik voorstel om te proberen ze in beweging te krijgen voor een betere compositie voor de foto, word ik gevraagd om meteen door te lopen.

Trouwens, ik kan er maar niet aan wennen: koeien zonder horens. Net mannen met kale hoofden; daar kan ik ook niet aan wennen!

Ook andere dieren tijdens deze etappe blijven ons verbazen.

Dit paard dopen we al vlug tot moslimpaard met een burka aan! Zo'n ingepakt paard hebben we ook nog nooit gezien (net als de witte koeien), maar we trekken al vlug de conclusie dat dit ter bescherming tegen steekvliegen (pramen in "onze" volksmond) moet zijn.
Vooral de manier waarop zijn hoofd bedekt is, daar is over nagedacht. Boven zijn ogen zijn lange sliertjes bevestigd die steeds heen en weer bewegen bij de bewegingen die hij maakt en zo zijn ogen beschermen tegen de vliegen.

Gelukkig vallen de sliertjes voor zijn rechteroog met het optillen van zijn hoofd iets opzij, waardoor hij ons nog net kan zien. Hij heeft waarschijnlijk onze stemmen gehoord, maar hij gaat weer vlug verder met grazen. Zo bijzonder zijn wij blijkbaar ook weer niet (voor een paard).

Weer zo'n eindeloze lange weg, maar nu ontdekken we aan de linkerkant een gebouwtje dat op een kapelletje lijkt. Dat moeten we zien, zoals eerder gezegd hebben plekken van devotie onze speciale aandacht: we lopen immers het Pelgrimspad!!!
In de voorgevel is een nis met een armetierig Mariabeeldje. Opzij van de kapel zien we een openstaande deur, wanneer we naar binnen kijken blijkt dit een rommelhok te zijn!

Naast het kapelletje ligt een grote boerderij: de Jofrahoeve staat op een groot informatiebord.
Nieuwsgierig geworden naar deze boerderij, kijk dan hier:
KLIK
 

Laten we deze etappe eindigen met de nijverheid in deze streek. Het valt ons op, dat er hier veel tuinbouw bedreven wordt. Geen verbouw van groenten, maar het kweken van planten voor in de siertuin. Dat was vroeger wel anders, toen kweekte men hier waarschijnlijk tomaten, augurken enz.!

Hier staan de planten (struiken en bloemen) gebruiksklaar in de bekende zwarte, plastic bakjes om geleverd te worden aan Intratuin. Inspelen op de behoefte van de klant! Bij Intratuin betalen we 20 euro voor zo'n plantje en hier staan ze voor het grijpen ... maar zo zijn we niet!

Nog  8 km tot 's Hertogenbosch

Verder naar de 28e etappe

Terug naar overzicht Pelgrimspad