Het Pelgrimspad
2003 - 2011

Terug naar etappe 27 >>>

Het verhaal achter Mieke Pullen
 

Via <Google - Afbeeldingen> is al vlug een foto van haar te vinden

:

 

Bij <Wikipedia.nl> staat het volgende:
 
Mieke Pullen-Hombergen (14 juli 1957 - Haaren, 28 januari 2003) was een Nederlandse langeafstandsloopster, die gespecialiseerd was in de marathon. Ze liep ruim dertig marathons, waarvan ze er vijftien won. Ze werd viermaal Nederlands kampioene op deze discipline.

Biografie

Pullen begon pas op 30-jarige leeftijd met atletiek. Haar eerste succes boekte ze in 1990 bij de marathon van Eindhoven door deze wedstrijd te winnen en en passant de Nederlandse titel op de marathon te veroveren. Een jaar later won ze, naast deze wedstrijd, de marathon van Amsterdam in 2:41.14.

In 1992 probeerde ze bij de marathon van Rotterdam een olympische kwalificatie af te dwingen. De limiet voor de Olympische Spelen van Barcelona lag dat jaar op 2 uur en 34 minuten. Ze finishte in 2:38.06 en moest hierdoor haar olympische droom laten varen. Wel werd ze voor de tweede maal Nederlands kampioene.

Haar persoonlijk record van 2:36.14 vestigde ze op 40-jarige leeftijd (1997) tijdens de marathon van Eindhoven. In 2001 won ze op haar verjaardag in het Australische Brisbane het wereldkampioenschap voor veteranen. Ze voltooide deze wedstrijd om de wereldtitel in 2:46.27.

Toen ze 45 jaar oud was, kwam ze om het leven tijdens een training. Haar man (en sinds 1996 trainer), Gerard Notenboom, had haar 's ochtends in de omgeving van het Noord-Brabantse Haaren afgezet om hardlopend naar haar werk te gaan. Toen ze niet was aangekomen op haar werk in 's-Hertogenbosch, ging Notenboom op onderzoek uit en vond haar tegen het middaguur in een greppel naast de Belversedijk in Haaren. Uit sporen- en passantenonderzoek werd vastgesteld, dat ze vermoedelijk was aangereden door een vrachtauto. De man die haar aanreed verklaarde, dat hij haar niet met opzet had aangereden. Hij wist niet dat hij iemand had aangereden, omdat hij dacht dat het om een vogel ging. De man stopte nog wel om te kijken wat er was gebeurd, maar zag niets op de weg. Op de plek van het ongeluk bevindt zich een gedenksteen.

Pullen trainde tweemaal per dag en liep tot 200 kilometer per week. Ze woonde in Oisterwijk en was aangesloten bij DAK, PAC en later bij PSV atletiek. Sinds 2003 wordt aan de veteraan die als eerste finisht bij een Nederlands kampioenschap marathon de Mieke Pullen Trofee uitgereikt. Met de uitreiking van de trofee wil de organisatie Mieke Pullen postuum huldigen voor hetgeen zij heeft betekend voor de veteranensport in het algemeen en voor de marathon van Eindhoven in het bijzonder.

 

 
Op de website van "Runningteam Notenboom", de atletiekvereniging waarvan de overledene lid was, is een uitgebreid verslag te vinden van het tragisch gebeuren. De vereniging is het duidelijk niet eens met de afhandeling van deze zaak en zet alle feiten tot in detail op haar website.

Ze beginnen met een verantwoording, waarom ze al deze feiten publiceren:

 

Verantwoording.

Als je op een bijna rechte weg, waakzaam en wakker kijkend uit je voorruit een voor je lopende voetganger, gekleed in een lichtblauwe jack voorzien van rood knipperende verlichting, volledig over het hoofd ziet, zelfs niet een schim of flits, kun je je in rede afvragen of je oplettend bent geweest. Zeker als de politie probeert aan te tonen dat de voetganger op een moment onzichtbaar is geweest en dat niet lukt. Alle aanwezige getuige hebben de voetganger duidelijk gezien. Op alle foto's en video's gemaakt tijdens de reconstructie was de voetganger onder diverse omstandigheden zichtbaar.
Als je om 01.00 uur in de nacht gaat beginnen met een 9 uur durende autorit in een auto waarvan je weet dat de verlichting niet in orde is, kun je je in rede afvragen of je je verantwoordelijk en zorgvuldig gedraagt.
Als je iets aan rijdt, iets wat je niet hebt gezien, ben je als mens en chauffeur moreel en wettelijk verplicht om te onderzoeken wat je geraakt hebt, ook al staan er tien getuige te melden dat ze niets gezien hebben en dat het mogelijk een vogel was, je ben en blijft zelf verantwoordelijk voor je gedrag en de gevolgen van je gedrag.
Dit horen normen en waarden te zijn in een beschaafd land.
Tijdens de eerste dagen na het ongeval zijn door de politie en justitie berichten in de pers gebracht die niet steunde op feiten maar op meningen. Ook zijn er onwaarheden verteld.
Die berichten hebben zeker de besluitvorming en mogelijk getuigen beïnvloed.
Op de vraag of dit hersteld zou worden door het O.M. antwoorden de Officier van Justitie, "we zijn als instituut daarvoor niet verantwoordelijk, wat in de pers is gekomen is vervelend maar blijkbaar onvermijdelijk, als u de waarheid naar buiten wilt brengen is dat uw zaak."
Bij deze..

Reden voor het publiceren van feiten met betrekking tot het ongeval en overlijden van Mieke Pullen ligt in het feit dat de nabestaande vinden dat er geen onpartijdige conclusies zijn getrokken uit de gang van zaken en dat de politie van begin af aan een mening had over het gedrag van Mieke en alleen deze mening heeft willen bewijzen. Er zijn vooral direct na het ongeval negatieve uitlatingen gedaan over het gedrag van Mieke waardoor snel de mening ontstond, dat het haar eigen schuld was. Men heeft niet geprobeerd te onderzoeken hoe het mogelijk is dat iemand op een moment onzichtbaar is, maar men heeft willen bewijzen dat wat Mieke deed gevaarlijk en onbezonnen was. Je gaat niet op dat tijdstip hardlopen!!
Dit dient te worden recht gezet. Nu de rechtsgang is gedaan en de zaak niet meer onder de rechter is kunnen feiten en gebeurtenissen zonder onthoudingen naar buiten worden gebracht.
De waarheid mag altijd gezegd worden, dan pas kan men een mening vormen.

 

Daarna beschrijft de website van "Runningteam Notenboom" minutieus 
wat er op die fatale 28e januari in 2003 gebeurd is:
 

Het gebeuren.

Op 28 januari 2003 verlaat Mieke Pullen om 6.26 uur haar woning in Oisterwijk, om, zoals vaker, lopend naar haar werkgever te gaan. Ze is in gezelschap van haar partner en trainer Gerard die haar de eerste 1,8 km. door het bos zal begeleiden. Rustig inlopend komen ze om 6.36 uur aan op de parkeerplaats en nemen afscheid waarna Mieke haar weg vervolgd om haar training te beginnen t.w. 8 km in 15 p/u. daarna nog 8 km. in wisseltempo. Gerard kijkt haar na en keert dan om en gaat terug naar huis. Ze loopt nu aan de linkerkant van de weg richting Haaren.
Ze wordt waargenomen door een getuige, volgens zijn verklaring wachtte ze hier op hem en op twee auto's uit de richting Haaren. Mogelijk is ze verblind door de auto's uit de richting Haaren en wacht ze daarom.
Mieke is vermoedelijk over gestoken op het moment dat er geen auto's in de buurt waren, van het oversteken zijn geen getuige, en is Mieke rechts van de weg gaan lopen. Gebruikelijk voor Mieke op dit stuk overzichtelijke weg. Ze loopt met een snelheid van 15 km. per uur.
Een tweede getuige ziet haar lopen net voorbij het brugje.
De plaats waar ze zich bevond op het moment dat de derde en laatste getuige haar waarnam was 80 mtr na de bocht, een 800 mtr. lange rechte weg met eerst een flauwe bocht naar links en na 300 mtr een flauwe bocht naar rechts met daarna nog een stuk van 500 mtr rechte weg. De weg is 6.05 mtr breed er is geen bebossing en een twee meter brede strook gras tussen de weg en de sloot. Ze bevind zich nu ongeveer 2 min. op deze weg
Om 06.38 uur vindt de aanrijding plaats, uitgaande van haar normale gedrag loopt Mieke nu naast de weg op het zand gedeelte bij de zandpad.

Om 9.10 uur belt een collega van Mieke naar Gerard met de vraag waarom Mieke nog niet op haar werk is verschenen. Op dat moment is duidelijk dat er iets is gebeurd. Dit is niets voor Mieke.
Gerard rijdt met de auto de weg die Mieke gelopen moet hebben naar haar werkgever Essent in den Bosch. Er is tussentijds telefonisch contact met de collega, die op haar beurt bij de ziekenhuizen en politie in de regio informeert. Zowel de heen als de terugweg leveren niets op. Gerard gaat naar het politiebureau in Oisterwijk om Mieke als vermist op te geven en gaat daarna de door Mieke gelopen weg weer op de fiets narijden.
Om 11.50 uur vindt Gerard Mieke in een sloot langs de Belversedijk in Haaren.

 
Plaats van het ongeval
 
 


Vervolgens volgt op de website de verklaring van de vrachtwagenchauffeur,
die vermoedelijk het ongeluk veroorzaakt heeft.
Waarschijnlijk zijn dit allemaal officiële verklaringen
uit het onderzoeksrapport door politie en justitie:
 

De chauffeur:

"Ik reed zoals gezegd op de Belversedijk in de richting van de gemeente Oisterwijk. Toen ik daar reed hoorde ik plotseling een vrij harde klap aan de rechterzijde van de auto. Ik schrok daarvan en keek vanaf de bestuurdersplaats naar rechts, omdat ik daar de klap had gehoord. Ik zag toen dat de rechterbuitenspiegel van de auto er compleet af was. De spiegel zit bevestigd met een soort stalen beugel." De beugel zat nog aan de auto maar het glas en de behuizing van het glas waren eraf. Ik zag dat op de beugel nog een soort bevestigingspunt van de spiegelbehuizing zat. De spiegel op mijn auto is soortgelijk aan de spiegel die u mij zojuist hebt getoond. Ik besloot om te stoppen. Ik moest echter nog een stuk doorrijden, omdat ik zag dat er achter mij een andere auto reed.
Ik durfde niet hard af te remmen omdat ik bang was dat die auto achterop mijn auto zou rijden. Uiteindelijk ben ik verderop aan de rechterzijde van de weg gestopt.
Nadat ik was gestopt ben ik uitgestapt.
Ik zag toen dat tegelijkertijd naast mij een donkere personenauto van het merk Xxxxxxxxxxxxx Xxxx stopte.
Dat was de auto die achter mij had gereden en waarover ik eerder al verklaarde.
Ik zag dat in die auto een man zat. Verder zat er niemand in de auto.
Het was volgens mij een man van rond de 40 jaar. Ik weet dat niet zeker. Het was volgens mij een vrij forse man. Die man bleef in de auto zitten.,
Ik was inmiddels uitgestapt en liep naar die Xxxxxxxxxxx Xxxx toe.
Volgens mij maakte ik het portier aan de passagiersruimte van die auto open.
Ik vroeg aan de man of hij iets had gezien, omdat ik tegen hem zei dat ik mogelijk ergens tegenaan was gereden.
Ik veronderstelde dat ik tegen iets was aangereden of dat er iets tegen mijn auto was aangereden.-
Het was me duidelijk dat ik in ieder geval iets geraakt had of dat iemand mijn auto had geraakt.
Die man vertelde dat hij niets had gezien en dat het misschien wel een vogel was geweest. -
Vervolgens reed de man verder in de richting van Haaren.
Ik liep toen voorlangs de auto en keek naar de eventuele schade aan mijn auto.
Ik zag toen dat de spiegel er inderdaad vanaf was. Ik kon verder geen schade zien. Ik heb niet meer gezocht naar de spiegel omdat ik dat te gevaarlijk vond gezien de omstandigheden. Het was om naar die spiegel te zoeken voor mij te donker was en gelet op de verkeerssituatie aldaar, totaal geen verlichting, te gevaarlijk."
 


De verklaring van de automobilist die achter de vrachtauto reed:
 

De getuige:

De afstand tussen de vrachtauto en mij was ongeveer 50 meter en ik heb ongeveer 5 minuten achter hem gereden. Zijn rijgedrag was goed en ik heb geen slingerbewegingen gezien. Hij reed gewoon netjes. Ik heb niet de indruk dat hij last heeft gehad van de wind, want ik heb hem niet zien slingeren.
Op een gegeven moment, wij reden juist voorbij de 2e sluis net voor een paar bochten. Voor mij rijdt nog steeds die vrachtauto. Wij reden nog steeds ongeveer 70 kilometer per uur. Op dat moment zie ik aan de rechtervoorzijde, ter hoogte van de spiegel van mijn voorganger iets grijs voorbij vliegen. Ik zag iets wegvliegen wat vlak voor die auto voorbij kwam. Ik dacht aan een reiger en ik wist ook niet of dat "iets" door die vrachtauto geraakt was. Ik omschrijf het als in een film, waarbij iemand geraakt wordt en van de auto afvliegt. Het kan ook zijn dat dit. verbeelding is, maar ik omschrijf het zo.
Op dat moment had ik ook niet het besef of het nu van de auto afkwam of naar de auto was toegekomen. Direct hierop, zowat gelijktijdig dat de vrachtauto "iets" raakt zie ik aan de rechter zijde stukjes op de grond vallen. Deze stukjes vielen eigenlijk recht naar beneden. Ik bedoel. hiermee te zeggen dat ze niet meters ver weg werden geslingerd. Ik omschrijf dat als iets wat afgebroken was. Ik zag dat het donker van kleur was. Mijn idee was dat deze stukjes afkomstig moesten zijn van de vrachtauto voor mij en dat het ten gevolge was van het voorval wat ik zojuist omschreven heb. Ik zag dat de chauffeur vaart minderde en zijn rechter richtingaanwijzer uit zette. Vervolgens zette hij deze weer uit en reed langzaam, ik schat met 30 a 40 kilometer per uur verder om vervolgens weer zijn rechter knipperlicht aan te zetten en om zijn voertuig tot stilstand te brengen aan de rechterzijde van de weg. Hij stond toen nog grotendeels met zijn auto op de weg.
Nadat de bestuurder de vrachtauto tot stilstand had gebracht ben ik hem gepasseerd en ben ter hoogte van zijn cabine gestopt. Ik heb mijn raam aan de passagierszijde naar beneden gedaan en de bestuurder van die vrachtauto aangesproken.
Ik vroeg hem: "Gaat het". Hij antwoordde hierop: "Mijn spiegel is eraf gevlogen. Daar snap ik niets van want ik rij hier elke dag", (?) of woorden van gelijke strekking. Daarna zei hij: "Ik kijk even en bedankt voor het stoppen".



De website van "Runningteam Notenboom" eindigt met een opsomming van feiten
waarom ze vraagtekens zetten bij het onderzoeksrapport:
 

Onvolkomenheden.

Er is van begin af melding gemaakt dat het ongeval gebeurde op een bochtige, smalle, donkere weg. Dat haar verlichting niet werkte, dat ze donker gekleed was.
Het ongeval vond echter plaats op een 500 mtr volledige recht stuk weg van 6.10 mtr breed zonder begroeiing en een 2.00 mtr brede berm. Mieke was gekleed in een licht blauw loopjack met verlichting voor en achter.
Uit het Proces Verbaal blijkt dat er sprake is van een tweede loopster. Die zeker die ochtend gezien is en waarschijnlijk door diverse getuige is verward met Mieke op andere tijden. Vooral de zwarte kleding die gemeld wordt en het ontbreken van reflectie en verlichting. Mieke droeg altijd lichte kleding en verlichting, ook tijdens het ongeval.
Deze loopster is ook die ochtend gezien rond 07.00 uur op de plaats van het ongeval. Een andere getuige heeft rond dat tijdstip gegil gehoord uit die richting. (Deze getuige heeft zich gemeld maar is als niet relevant niet verhoort.)
Mogelijk heeft de loopster Mieke zie liggen en is erg geschrokken doorgelopen. Dit was voor de politie niet belangrijk genoeg om na te trekken.
Enig verder onderzoek naar die andere loopster is niet gedaan.
Ook is duidelijk gebleken dat Mieke op het moment van de aanrijding zich niet op de rijbaan bevond.
De betrokken chauffeur geeft aan niet gezien te hebben dat zijn verlichting op een zeker moment is uitgevallen, vreemd, in een donkere omgeving zoals omschreven wordt. Ook ziet de man niet als hij voor zijn auto doorloopt om de schade op te nemen dat zijn verlichting niet brandt, iets wat op het zelfde moment een getuige wel ziet.
Uit het procesverbaal blijkt dat de man na het ongeval zijn weg is vervolgd en zijn werk heeft hervat. Tijdens een gesprek met de broers van Mieke op 5 juli 2003 vertelde de man direct na het ongeval naar huis te zijn gegaan, "zonder rechterbuiten spiegel was het levens gevaarlijk om door te rijden". De man heeft zich om 11.00 uur op de dag van het ongeval gemeld bij de garage voor de reparatie van de auto. Wat hij dan tussen 07.00 uur en 11.00 uur heeft gedaan is dus niet duidelijk en nooit onderzocht.
Tevens zijn diverse verklaringen van getuige en verdachte tegenstrijdig.
Een verdacht hoeft de waarheid niet te vertellen, hoeft zelfs niets te zeggen, daar is het O.M en de politie voor om te onderzoeken.
Er is geen enkel onderzoek geweest of de verklaringen die de man aflegde ook daadwerkelijk op de waarheid berusten.
 

Tot zover het verslag van de gebeurtenissen op de website van haar sportvereniging.


Wat volgde zijn nog enkele perspublicaties over de nasleep van het ongeval:
 

Publicatie: vrijdag 12 september 2003- 11:23

Nabestaanden Mieke Pullen eisen rechtszaak

DRUNEN - De vrachtwagenchauffeur die marathonloopster Mieke Pullen uit Drunen doodreed, moet worden vervolgd. Dat vinden de nabestaanden van de atlete. Volgens getuigen had de vrachtwagen direct na het ongeluk in januari in Haaren zijn verlichting niet aan.

Justitie besloot de chauffeur uit Breda niet te vervolgen, maar de nabestaanden gaan hiertegen in beroep. Ze vinden dat de rechter moet proberen duidelijkheid te verschaffen over de dood van Mieke Pullen. De levenspartner van Pullen: "Het verwerkingsproces wordt erdoor bemoeilijkt dat we op een aantal vragen nog geen antwoord hebben."

De chauffeur reed de atlete in het donker aan. Volgens justitie valt hem niets te verwijten. De nabestaanden wijzen echter op de getuigenverklaringen. De verlichting die de atlete droeg was in orde.

Trainen

De man van Pullen zette haar op de ochtend van het ongeluk af op de Belversedijk in Haaren omdat ze daar wilde gaan trainen. Toen hij enkele uren later gebeld werd dat ze niet op haar werk verschenen was, ging hij haar zoeken. Hij vond haar in een greppel.

Mieke Pullen was een geliefd en bekend atlete. Ze werd twee jaar geleden wereldkampioen bij de veteranen. Ook was ze twee keer Nederlands kampioene. De marathon van Eindhoven won ze drie keer.


 

Uiteindelijk wordt afgezien van de vervolging van de vrachtwagenchauffeur:
 

Publicatie: donderdag 28 oktober 2004 - 17:31

Man niet vervolgd voor doodrijden Mieke Pullen

DEN BOSCH - De man uit Breda die in januari vorig jaar Mieke Pullen uit Oisterwijk doodreed, wordt definitief niet vervolgd.

Het gerechtshof in Den Bosch legde donderdag een verzoek van de advocaat-generaal en het Openbaar Ministerie naast zich neer. Zij wilden de man voor de rechter dagen voor doorrijden na een ongeval. Vervolging door onvoorzichtig of onoplettend autorijden werd door alle partijen al onmogelijk geacht.

Atlete Mieke Pullen was ’s morgens vroeg aan het trainen toen ze in Haaren werd aangereden. Ze stierf ter plaatse. Haar nabestaanden noemen het besluit van het gerechtshof onrechtvaardig.
 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


Dit is het verhaal achter de gedenktegel van Mieke Pullen.

Terug naar etappe 27 >>>