Gisteren heb ik al mijn voorbereidingen getroffen door onze gids te vragen hoe je in het Italiaans “Retour Florence” uitspreekt, want we zullen de trein moeten nemen.
“Andata e ritorno Firenze”, sprak Helène (wat moet ik toch zonder Helène?) en ze wees me zelfs de weg naar het station, maar die wist ik al!

Het ontbijt voor vandaag staat gepland vanaf 8.00 uur (let op het woordje: vanaf) en de chauffeur denkt dat hij ons daar een plezier mee zou doen: “Kunnen jullie een beetje uitslapen!”, gevold door applaus van de bus! Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk vertrekken - vanaf 7.00 uur was me beter uitgekomen - maar goed … je kunt niet alles hebben!
Bovendien vragen Henk en Ayo uit ons busgezelschap, die ter ore is gekomen dat wij naar Florence willen, of ze mogen aansluiten. Oei, een blok aan mijn been?, vrees ik een beetje. Maar goed … waarom ook niet? Het streelt me wel een beetje dat ze mij als de ervaren toerist zien, die hen probleemloos naar Florence kan loodsen. (Later zal ik trouwens aan de breed-geïnteresseerde, Engelssprekende Ayo een leuk contact overhouden.)

--------------------------------------------------------

Zo staan we dus met zijn vieren even na negenen op het station van Montecatini, waar we om 9.30 uur de trein naar Florence verwachten. Het kopen van kaartjes is prima verlopen en we verbazen ons er weer over hoe goedkoop het openbaar vervoer in Italië is.

De trein is stipt op tijd, stopt nog in Pistoa (9.50 uur) en Prato (10.10) om uiteindelijk om 10.30 uur in Florence te arriveren op het Centraal Station Santa Maria Novella. We kijken hoe laat de trein straks vertrekt en maken afspraken o.a. over de terugreis. Henk besluit om zijn eigen plan te trekken. Hij heeft geen zin in museumbezoek, als hij hoort wat wij van plan zijn.

Zo gaan we met zijn drieën op weg richting Piazza San Giovanni, het plein waar zich de dom bevindt. We weten dat we daar linksaf moeten om bij het museum te komen waar de echte David wordt bewaard :  de Galleria dell’Accademica in de Via Ricasoli. Het museum dus, waar we eergisteren voor een gesloten deur stonden. Uit het reisgidsje dat we bij ons hebben blijkt dat je ook telefonisch kaartjes kunt reserveren, dan hoef je niet zo lang te wachten. Maar dat zijn ook zo’n toestanden, zo goed is ons Italiaans nu ook weer niet en Helène heb ik niet bij me. Trouwens, we zijn hier buiten het hoogseizoen, het zal wel meevallen.

Maar we komen bedrogen uit … we zien al van verre een enorme wachtrij. Nu al, het is kwart over elf. We staan in een zijstraat de hoek om, we kunnen de ingang niet eens zien.
Omdat we maandag de situatie ter plekke  verkend hebben, kunnen we heel goed inschatten hoe lang de rij moet zijn.  Toch sluiten we optimistisch aan, wie weet hoe vlug het zal gaan. Ayo houdt het na 5 minuten al voor gezien, hij vindt het zonde van de tijd die hij in Florence te besteden heeft. Wij blijven vooralsnog staan, ik heb tenslotte een missie te vervullen: de echte DAVID zien!

We zijn een kwartier verder en zijn misschien 5 meter opgeschoten. Dat gaat wel erg langzaam en na ampel overleg besluiten we om uit de rij te stappen en vanmiddag terug te komen. Dan is de rij misschien niet meer zo lang. We zien trouwens meer mensen uit de rij stappen.

We lopen langs de rij helemaal naar voren, niet om voor te kruipen, maar om eens te kijken hoe het er bij de ingang aan toegaat. We friemelen ons door de mensenmassa en zien eigenlijk 3 rijen. De eerste rij is het langste en is de rij waar wij in stonden. De tweede rij bestaat uit de mensen die gereserveerd hebben, er staat een bordje met “Riservata” of zo iets. Zelfs deze mensen moeten rustig hun beurt afwachten. Dan staan er ook nog groepen die onder begeleiding van een gids zijn in de derde rij. De gidsen kun je goed herkennen aan de antenne met een wimpeltje die ze in de lucht steken. Ook voor deze groepen is een aparte ingang en hebben waarschijnlijk voorrang in  de kaartverkoop. Een groot bord naast de deur vertelt (gelukkig ook in het Engels) dat er 's morgens een vergadering (meeting) is geweest en pas om 10 uur open is gegaan. We hebben een goede keuze gemaakt door de rij te verlaten, zegt ons gevoel. Straks komen we nog eens terug, dan zal de rij wel niet zo lang zijn.