|
|
|
|
Het Pieterpad 11e etappe
donderdag 4 augustus 2005 Onze laatste dag van deze wandelvakantie en tevens onze laatste wandeldag in Drenthe, want vandaag zullen we Overijssel bereiken. Om 11 uur 's morgens parkeren we onze auto bij het station van Coevorden en gaan vol goede moed op weg. Via een buitenwijk verlaten we deze stad en al gauw kloppen de markeringen niet met de aanwijzingen in het boekje. Achter ons loopt een vader met 2 zonen en zij hebben hetzelfde probleem. We staan net op het punt om te keren en terug te lopen tot we een boer zien zwaaien en roepen. Bij hem aangekomen krijgen we te horen dat we waarschijnlijk een "oud" boekje hebben en dat de route is aangepast: dus weer een omleiding. We hoeven gelukkig niet terug. De nieuwe route leidt ons langs een drukke weg, maar wel passeren we hier een groot bord, waarop staat dat we welkom zijn in Overijssel. Fijn, dank je wel! We menen ook al meteen te kunnen waarnemen dat het landschap verandert, meer weilanden en open vlakten. Je kunt weer ver kijken.
De vader en de 2 zonen blijven in onze buurt lopen, we krijgen ze niet "los". Ook al omdat we regelmatig blijven staan om foto's te nemen van de bijzonderheden die we onderweg tegenkomen. Tijdens het passeren van alleenstaande boerderijen en die zijn er hier nogal veel, worden we steevast begeleid door loslopende blaffende honden die wel netjes op het erf blijven. Deze honden worden dan ook prompt op de foto vastgelegd. Even verder enkele lieflijke schaapjes in een weiland: ook een foto waard. Dit ontlokt aan een van de zonen die ons net voorbijloopt de vraag aan zijn vader: "Hoe komt het toch dat Pieterpadlopers altijd foto's van dieren maken?" Het antwoord van de vader bereikt onze oren niet.
We bereiken nu een kruispunt van waterwegen, de Vecht kruist het Overijssels Kanaal. Een mooi plekje waar we via een stuw en sluis de overkant bereiken. Hier zitten twee vissers die ons ook alweer aanspreken, want hij had al zoveel wandelaars zien langs komen, wel 100. Dat lijkt ons wat overdreven, maar we vertellen hem ons doel van hier langskomen: het Pieterpad. Hij begrijpt het en begint een heel verhaal over wandelen en hoe goed hij daar in is en hoe ver hij kan lopen en zo meer. Het zal wel, ik denk dat het visserslatijn is. Wel een vriendelijke man overigens.
Niet langer gedraald, ons eindpunt komt in zicht. We naderen het dorp Gramsbergen, het dorp van schaatser Erik Hulzebosch. We hebben hem echter niet gezien. We lopen door tot bij de kerk en laten ons neer op een terras tegenover het Pieterpad monument. Ik vind dat ik wel een lekker tapbiertje verdiend heb, maar even later komt de serveerster terug: "... of een flesje Grolsch ook goed is?" Ze zijn net de leidingen aan het doorspoelen; dat heb ik weer! Wanneer we afrekenen om naar de trein te gaan, hoor ik een gast een biertje bestellen. Ja hoor, dat kan, ze zijn klaar met de leidingen.
Wanneer ik over enkele maanden hier terugkom om het Pieterpad te vervolgen, ga ik in deze kroeg beginnen met een echt pilsje!
|
